اين چسبها از تركيب يك رزين اپوكسي (پليمر) با يك سخت‌كننده به‌دست مي‌آيند. متناسب با نيازهاي اجرايي، اين چسب ممكن است شامل پركننده‌ها، مواد روان‌كننده، مواد سخت كننده يا زود‌گير و غيره باشد. كاربرد موفقيت‌آميز يك سيستم چسباننده اپوكسي نياز به شرايط كافي و مناسب دارد. اين شرايط شامل مواد و اجزاي تشكيل دهنده چسب، زمان مخلوط كردن، تكنيك به كاربردن آن، دماي عمل‌آوري، شرايط آماده‌سازي سطح، ضريب انبساط سطحي، مشخصات خيز عضو بتني، سايش، و مقاومت شيميايي آن است. هنگام به كاربردن چسبهاي اپوكسي دو مفهوم زماني متفاوت بايد در ملاحظات در نظر گرفته شود. اولي زمان گيرش و بازه زماني، ديگري زمان آزاد است.

زمان گيرش مدت زماني است كه پس از مخلوط كردن رزين و سخت‌كننده چسب، سفت شدن و گرفتن چسب در ظرف مخلوط آغاز مي‌شود. براي يك چسب اپوكسي اين زمان ممكن است از چند ثانيه تا چند سال متغير باشد. زمان آزاد هم مدت زماني است كه شخص برای چسباندن FRP به سطح بتن نياز دارد. پارامتر مهم ديگري كه بايد ملاحظه شود دماي سخت شدن چسب است. اين دما با Tg نشان داده مي‌شود. اغلب چسبهاي تركيبي، پايه پليمري دارند و خصوصياتي كه از خود نشان مي‌دهند، ناشي از پليمرهاي به‌كار گرفته شده در آنهاست. پليمرها در يك دماي معين از حالت نسبتاً سخت، كشسان مانند به موادي كشسان و مومسان مانند تغيير حالت مي‌دهند. اين دما، دماي تبلور ناميده مي‌شود و براي هر نوع پليمري متفاوت است. چسبهاي اپوكسي به‌عنوان عامل گيرش و چسباندن در كاربردهاي مهندسي عمران، نسبت به ساير پليمرها مزاياي متعددي دارند:

•  فعاليت سطحي بالا و خصوصيات نم‌داري مناسب براي گسترة وسيعي از مواد؛

•  قابليت تغيير ارائه آنها براي به‌دست آوردن زمان آزاد طولاني؛

•  قدرت چسبندگي بالا؛

•  قابليت سخت شدن؛ 

•  به‌دليل عدم وجود پيامدهاي جنبي در فعل و انفعالات مرحله عمل‌آوري، حداقل افت و انقباض را داشته و اين امكان را فراهم مي‌آورند كه قطعات بزرگ را فقط با فشار تماسي به هم بچسبانند؛

•  دارای افت و انقباض پایین در قیاس با پلی استر ، اکریلیکها و وینیلها؛

• دارای خیز کم و مقاومت بالای نگهداری و ابقا تحت بارهای دائمی ؛

•  امکان استفاده در سطوح قائم به صورت تیکزوتروپی ؛

•  قابلیت انطباق با خطوط اتصال ضخیم یا نامنظم سطح بتن ؛

منابع رزین

منابع مورد استفاده برای رزین در کامپوزیت ها میتواند از نوع گرما سخت و یا از نوع گرما نرم باشند که البته اولی بیشتر متداول است. عملکرد رزین ها محافظت از منسوج به کار رفته در مقابل خورندگی محیط یا ساییدگی و نیز پوشش دادن و حفاظت از الیاف مقاوم سازی است.  علاوه بر این نقش دیگر آن پخش بارهای وارده می باشد. این مواد نقش بسیار مهمی در خواص مکانیکی کامپوزیت ها دارند ؛ همانند دمای عمل آوری ، ویسکوزیته ، و فعل و انفعالات شیمیایی که در مراحل نصب و به کار بردن کامپوزیت ها بسیار مهم و موثر هستند ، بنابراین انتخاب مناسب و صحیح مواد رزینی برای یک سیستم کامپوزیت نیازمند در نظر گرفتن تمام این موارد می باشد.

رزین های اپوکسی ، پلی استر و وینیل استر از متداول ترین مواد پلیمری هستند که برای منسوج و تارهای تقویت کننده ، مورد استفاده قرار می گیرند. در کل اپوکسی ها خصوصیات مکانیکی بهتری نسبت به پلی استرها و وینیل استرها دارند و همچنین بادوام تر از آن دو هستند.