رزینهای اپوکسی

رزین های اپوکسی در کاربردهای پیشرفته مانند هواپیماسازی و کاربردهای فضایی و دفاعی و همچنین در بسیاری از بتن های تقویت شده با کامپوزیت مورداستفاده قرار می گیرند . رزین های اپوکسی در محدوده وسیعی از ویسکوزیته در دسترس می باشند و مواد پخت یا سخت کننده گوناگونی برای آنها وجود دارد .

رزین های اپوکسی بسیار گرانتر از پلی استر های تجاری و وینیل استرها هستند . برای تقویت های اولیه سازه های بتنی بیشتر از رزین های اپوکسی استفاده می شود ولی در مرحله ی دوم تقویت این سازه ها بیشتر از پلی استر هایی استفاده می شود که ازدیاد طول کششی بیشتری دارند و در ضمن مقاومت قلیایی بیشتری نیز از خود نشان می می دهند. اپوکسی ها در دماهای نزدیک به 30درجه سانتی گراد پخته می شوند ولی برای مقاوم تر کردن آنها در مقابل دماهای بالاتر لازم است که در هنگام پخت حرارت بیشتری به انها داده شود . بیشتر اپوکسی های مورد استفاده  معمولا شکل و ابعاد قالب را به خوبی حفظ می کنند. متداول ترین عامل پخت دی اتیل تری آمین DETA می باشد . زمان و حرارت لازم برای پخت اپوکسی ها به نوع اپوکسی مصرفی بستگی دارد . یک سری مواد وجود دارند که به رزین های اپوکسی اضافه می شوند تا پخت را افزایش دهند. برای کاربرد اپوکسی های موجود در مکان هایی که دمای ثابت دارند این دما نباید از 150 درجه سانتی گراد بیشتر باشد اما می توان با استفاده از اپوکسی ها یی بر پایه Novalac وCycloaliphatics  به مقاومت حرارتی بالاتری برای این منظور دست پیدا کرد.

رزین های اپوکسی نسبت به رزین های پلی استر دارای مزیت های زیر می باشد:

1-  دارای محدودهای از خواص مکانیکی و فیزیکی است که به وسیله اضافه کردن مواد مختلف ایجاد می شود.

2-  مونومرهای فرار و سمی در فرایند پخت آنها وجود ندارند.

3-  در هنگام پخت جمع شدگی کمی دارند.

4-  مقاومت عالی در مقابل مواد شیمیایی و حلال ها

5-  چسبندگی خوب به الیاف و ماده پایه

اپوکسی ها معایبی نیز دارند که عبارتند از:

1-  نسبت به پلی استرها ووینیل استرها گران ترند.

2-  زمان پخت آنها می تواند طولانی تر باشد.

3-  حمل و نقل مواد لازم جهت پخت اپوکسی ها باید با احتیاط کامل همراه باشد و موقع استفاده از آنها ممکن است حساسیت های پوستی ایجاد شود.